Σήμερα, η ασθένεια της αρθρώσεως των αρθρώσεων έχει γίνει η πιο κοινή μεταξύ όλων των παθολογιών του μυοσκελετικού συστήματος. Επιπλέον, οι κάτοικοι των αστικών περιοχών, οι άνθρωποι που είναι συνηθισμένοι να οδηγούν έναν καθιστικό τρόπο ζωής και εκείνοι που υπέστησαν πρόσφατα τραυματισμούς διαφορετικών βαθμών έντασης, συχνά υποφέρουν από διαταραχές των αρθρώσεων.
Οι προβλέψεις των γιατρών σχετικά με αυτό το θέμα είναι απογοητευτικές. Υποτίθεται ότι στο εγγύς μέλλον ο αριθμός των ατόμων που πάσχουν από διάφορες μορφές αρθρώσεων των μεγάλων αρθρώσεων θα αυξηθεί μόνο. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, περίπου το 7% έχουν βιώσει όλα τα συμπτώματα και τις συνέπειες της αρθροπάθειας.
Αυτή η ασθένεια έχει γίνει μια από τις κύριες αιτίες αναπηρίας και μειωμένη απόδοση. Είναι χαρακτηριστικό ότι η μέγιστη επίπτωση εμφανίζεται στις ηλικιακές ομάδες από 40 έως 60 ετών, και όχι μόνο στους ηλικιωμένους συνταξιούχους, όπως πιστεύεται λανθασμένα.
Τι είναι η αρθροπάθεια;
Η αρθροπάθεια (ένα άλλο όνομα για την οστεοαρθρίτιδα) πρέπει να νοηθεί ως μια πολύπλοκη εκφυλιστική παθολογία στην οποία καταστρέφεται η χόνδρο πλάκα του οστού που σχηματίζει την άρθρωση. Οι λόγοι βρίσκονται όχι μόνο στις διαδικασίες που συμβαίνουν στον χόνδρο υαλίνης.
Υπάρχουν πολλές άλλες προϋποθέσεις για την ασθένεια.
Η αρθροπάθεια των αρθρώσεων αναπτύσσεται υπό την προϋπόθεση:
- υπερβολική σωματική δραστηριότητα. Συνήθως, τα υπέρβαρα άτομα αρρωσταίνουν σε τέτοιες περιπτώσεις. Οι ανθρώπινοι αρμοί δεν είναι σχεδιασμένοι για συνεχή κίνηση με μεγάλο φορτίο. Για το λόγο αυτό, η αυξημένη συμπίεση που αντιμετωπίζουν τα γόνατα κατά τη διάρκεια της δραστηριότητας καθίσταται απαραίτητη προϋπόθεση για το μικρο-τραύμα στον ιστό του χόνδρου. Υπάρχει παραβίαση των ολισθητικών ιδιοτήτων των ιστών και μείωση της αρθρικής κινητικότητας. Οι αθλητές συχνά υποφέρουν που έχουν συστηματικά βλάψει τις αρθρώσεις λόγω απότομων και συχνών αλλαγών στη φυσική πίεση μεταξύ των επιφανειών της άρθρωσης ή υψηλού φορτίου με ανεπαρκώς ζεστές αρθρώσεις
- συγγενείς ή επίκτητες παραμορφώσεις, τραυματισμοί του μυοσκελετικού συστήματος. Σε τέτοιες καταστάσεις, η ασθένεια προκαλείται από ανεπαρκή επαφή των αρθρικών επιφανειών του οστού. Απολύτως ολόκληρο το φορτίο δεν είναι ικανό να διανεμηθεί πάνω στην άρθρωση και τραυματισμοί δημιουργούνται σε σημεία υπερβολικής συμπίεσης. Ένα εντυπωσιακό παράδειγμα μιας τέτοιας παραβίασης θα είναι η ραχίτιδα, η σκολίωση και η κύφωση. Θα πρέπει επίσης να περιλαμβάνει ακατάλληλη σύντηξη σπασμένων οστών, διάφορες παραμορφώσεις των άκρων.
- παραβίαση της αναγέννησης του χόνδρου. Αυτός ο μηχανισμός ανάπτυξης της αρθρώσεως παρατηρείται παρουσία μιας φλεγμονώδους διαδικασίας στο σώμα, μειωμένη κυκλοφορία του αίματος και ορμονικές διαταραχές. Το πρόβλημα βασίζεται στην ανεπαρκή αποκατάσταση του χαμένου ιστού χόνδρου, στην έλλειψη φυσικής αναδιαμόρφωσης και αραίωσης.
- προβλήματα σχηματισμού και παραγωγής αρθρικού υγρού. Σε περίπτωση ανεπαρκούς υγρού αρθρώσεων, οι επιφάνειες τρίβονται συνεχώς, η φθορά και η φλεγμονή τους επιταχύνεται, η γενική κατάσταση του σώματος επιδεινώνεται.
Στάδια αρθροπάθειας
Εφόσον η αρθροπάθεια προκαλεί την καταστροφή του ιστού του χόνδρου της άρθρωσης, τα συμπτώματά της ποικίλλουν σημαντικά ανάλογα με το στάδιο της παθολογικής διαδικασίας.
Ως αποτέλεσμα της ενεργού καταστροφής της επιφάνειας της άρθρωσης, ένα άτομο θα εμφανίσει νέα συμπτώματα και η πρόγνωση για την αποκατάσταση της κινητικής δραστηριότητας δεν θα αλλάξει. Με βάση την κλινική εικόνα της νόσου, ο γιατρός θα επιλέξει τη βέλτιστη μέθοδο θεραπείας και φάρμακα.
Η αρθροπάθεια του 1ου βαθμού χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι η ταλαιπωρία και ο ελαφρύς πόνος γίνονται αισθητές μόνο μετά από παρατεταμένη έντονη άσκηση. Μετά από μια σύντομη ανάπαυση, τα σημάδια που έχουν προκύψει κατά τη διάρκεια της σωματικής δραστηριότητας εξαφανίζονται.
Σε αυτήν την περίπτωση, οι βλάβες των αρθρώσεων δεν θα είναι ορατές στη φωτογραφία ακτίνων Χ, αλλά είναι δυνατή μια ελαφρά στένωση του χώρου των αρθρώσεων.
Το στάδιο 2 της παθολογίας χαρακτηρίζεται από αύξηση των συμπτωμάτων. Τώρα υπάρχουν πόνοι όχι μόνο ως αποτέλεσμα της παρατεταμένης δραστηριότητας, αλλά και με μικρές κινήσεις των άκρων.
Η ανάπαυση δεν θα φέρει την επιθυμητή ανακούφιση. Υπάρχει δυσκαμψία στις κινήσεις, η κινητικότητα της άρθρωσης είναι περιορισμένη. Προτείνεται αυτή τη στιγμή να μειωθεί το φορτίο στις προσβεβλημένες αρθρώσεις, αλλά δεν πρέπει να αποκλειστεί εντελώς, διαφορετικά εμφανίζεται μυϊκή ατροφία. Μια ακτινογραφία θα εμφανίσει σαφή σημάδια αρθρώσεων:
- ανάπτυξη οστών
- παραμόρφωση;
- νεοπλάσματα (οστεοφύτα) κοντά στον χώρο των αρθρώσεων, η στένωση του.
Όταν η ασθένεια φτάσει στο τελικό της στάδιο, οι βλάβες στις αρθρώσεις προκαλούν βασικό σταθερό πόνο. Επομένως, σε επίπεδο αντανακλαστικού, ένα άτομο αρχίζει να περιορίζει απότομα τις κινήσεις του, για να προστατεύει την πληγείσα άρθρωση από το άγχος. Το σύνδρομο πόνου εμφανίζεται ακόμη και κατά τη διάρκεια του ύπνου και της ανάπαυσης, όταν οι αρθρώσεις βρίσκονται σε ηρεμία.
Ο ασθενής αναγκάζεται να πάρει τη θέση στην οποία πονάει λιγότερο. Η κίνηση γίνεται δυνατή μόνο με τη βοήθεια αναπηρικής πολυθρόνας ή δεκανίκια.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο 3ος και ο 4ος βαθμός αρθροπάθειας μπορούν να στερήσουν εντελώς ένα άτομο από την ικανότητα να περπατά λόγω της σύντηξης των αρθρικών επιφανειών (αγκύλωση).
Ποια άρθρωση επηρεάζεται συχνότερα;
Σύμφωνα με ιατρικές στατιστικές, τα κάτω άκρα είναι πιο ευαίσθητα στην αρθρίτιδα. Οι αρθρώσεις υποφέρουν από φλεγμονή και εκφυλισμό: ισχίο, γόνατο.
Σε περίπτωση προβλημάτων στην άρθρωση του ισχίου, ο πόνος στη λεκάνη αρχικά γίνεται αισθητός μετά από μακρύ περίπατο ή τρέξιμο. Με την ενεργό εξέλιξη της παθολογίας, ο πόνος εντείνεται και η κινητικότητα είναι περιορισμένη.
Ένα άτομο θα παρατηρήσει δυσάρεστη δυσκαμψία στην άρθρωση και σε ορισμένες θέσεις η ακαμψία αυξάνεται πολλές φορές ταυτόχρονα. Στα τελευταία στάδια της αρθροπάθειας της άρθρωσης του ισχίου, ο ασθενής προστατεύει υποσυνείδητα το προσβεβλημένο πόδι και προσπαθεί να μην πατήσει καθόλου. Δεν μετακινεί τη λεκάνη του, η οποία βοηθά στην ανακούφιση του πόνου.
Η αρθροπάθεια της άρθρωσης του γόνατος εκδηλώνεται από δυσφορία και πόνο μετά από περπάτημα. Δεν υπάρχουν εξωτερικές εκδηλώσεις του προβλήματος και της φλεγμονής. Η πιο κοινή προϋπόθεση για την αρθρώσεις της άρθρωσης του γόνατος είναι το παρελθόν του τραύμα στο πλαίσιο βλάβης σε εσωτερικές δομές.
Τέτοιες βλάβες, κατά κανόνα, προκαλούν ανωμαλίες στις γειτονικές αρθρικές επιφάνειες που έρχονται σε επαφή. Επίσης πραγματοποιείται:
- υπερφόρτωση ορισμένων περιοχών του χόνδρου ·
- ταχεία φθορά τους.
Οι αλλαγές, όπως στην προηγούμενη περίπτωση, εξαρτώνται από τον βαθμό αρθρώσεως. Θα πρέπει επίσης να λάβετε υπόψη τις αιτίες της νόσου, τη διαθεσιμότητα επαρκούς ιατρικής περίθαλψης, τη γενική κατάσταση του σώματος και τη δυναμική της παθολογικής διαδικασίας. Ορισμένες μορφές της νόσου δεν γίνονται αισθητές για μεγάλο χρονικό διάστημα και δεν εξελίσσονται.
Μερικές φορές, ακόμη και για δεκαετίες, δεν υπάρχει εμφανής επιδείνωση στο γόνατο. Σε άλλες περιπτώσεις, υπάρχει ταχεία αύξηση των συμπτωμάτων και μεγάλη πιθανότητα απώλειας κινητικότητας.
Απαλλαγή από την αρθροπάθεια
Σήμερα, υπάρχουν 2 κύριες κατευθύνσεις στη θεραπεία της αρθροπάθειας των μεγάλων αρθρώσεων: ιατρική και χειρουργική.
Πρώτα απ 'όλα, η θεραπεία στοχεύει στη γρήγορη βελτίωση της κυκλοφορίας του αίματος στην αρρώστια άρθρωση και στην επιτάχυνση των ιδιοτήτων του ιστού του χόνδρου με τη βοήθεια φαρμάκων. Απαιτούνται επίσης αναισθησία και απομάκρυνση της φλεγμονής. Για τους σκοπούς αυτούς, οι γιατροί εξασκούν τη χρήση των ακόλουθων φαρμάκων.
Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα (ΜΣΑΦ)
Αυτά τα φάρμακα παρεμβαίνουν στη φυσική χημική αλυσίδα στον χόνδρο που προκαλεί φλεγμονή. Υπάρχει πρήξιμο στους ιστούς, ο πόνος εμφανίζεται και η ισχύς του χόνδρου μειώνεται κατά τη διάρκεια της κίνησης.
Χάρη στη χρήση αντιφλεγμονωδών φαρμάκων, είναι δυνατόν να μειωθεί ή να σταματήσει εντελώς το σύνδρομο πόνου. Αποτρέπεται επίσης η έναρξη της λεγόμενης φλεγμονώδους διαδικασίας αλυσίδας, η οποία βοηθά στην επιτάχυνση της αναγέννησης των πληγείμενων περιοχών.
Τα φάρμακα παράγονται με τη μορφή δισκίων, σε σκόνη και πρωκτικά υπόθετα. Η τακτική της θεραπείας, η επιλογή ενός συγκεκριμένου φαρμάκου καθορίζεται από τον γιατρό αυστηρά σε ατομική βάση, με βάση την κλινική εικόνα της νόσου, τη δυναμική της και τις ταυτόχρονες παθολογίες.
Οπιοειδή και χονδροπροστατευτές
Τα ισχυρά κεντρικά παυσίπονα ονομάζονται οπιοειδήΣυνήθως, τέτοια φάρμακα έχουν ναρκωτική επίδραση στο σώμα, αυξάνοντας τα όρια ευαισθησίας στον πόνο. Χάρη σε αυτήν τη θεραπεία, ο πόνος στις προσβεβλημένες αρθρώσεις μπορεί να μειωθεί.
Η χρήση ναρκωτικών σε αυτήν την ομάδα πρέπει να είναι αυστηρά υπό την επίβλεψη του θεράποντος ιατρού, επειδή τέτοια φάρμακα προκαλούν ψυχική και σωματική εξάρτηση.
Για να επιταχυνθεί η αποκατάσταση του χόνδρου ιστού, χρησιμοποιούνται ειδικά μέσα - χονδροπροστατευτές. Αυτά, σε γενικές γραμμές, είναι τα δομικά στοιχεία του ίδιου του χόνδρου, το οποίο τους επιτρέπει να έχουν ενεργοποιητική επίδραση στην ανάρρωσή τους.
Αυτά τα φάρμακα περιλαμβάνουν:
- θειική χονδροϊτίνη;
- θειική γλυκοζαμίνη;
- υαλουρονικό οξύ.
Η χονδροϊτίνη και η γλυκοζαμίνη είναι οργανικές ουσίες που είναι άφθονες στον ενδοκυτταρικό χώρο του χόνδρου. Ο μηχανισμός δράσης τους στις αρθρώσεις δεν έχει ακόμη κατανοηθεί πλήρως, ωστόσο, έχει αποδειχθεί επανειλημμένα ότι έχει θετική επίδραση στην αναγέννηση του ιστού του χόνδρου κατά τη διάρκεια της θεραπείας.
Τα φάρμακα με βάση τη χονδροϊτίνη ενεργοποιούν την παραγωγή ειδικών ουσιών από την εξωκυτταρική μήτρα του χόνδρου (πρωτεογλυκάνες και υαλουρονικό οξύ). Ταυτόχρονα, η διαδικασία απορρόφησης στους ιστούς αναστέλλεται σημαντικά. Με τον ίδιο τρόπο, ορισμένες χημικές διεργασίες καταστέλλονται, υπάρχει μείωση της φλεγμονής στον χόνδρο, βλάβη και σοβαρότητα του συνδρόμου πόνου.
Συχνά απαιτείται μακροχρόνια χρήση ναρκωτικών σε αυτήν την ομάδα. Απαιτείται πορεία θεραπείας για τουλάχιστον 6 μήνες. Διαφορετικά, τα οφέλη της θεραπείας δεν πρέπει να αναμένονται. Ο οργανικός συνδυασμός χονδροϊτίνης και γλυκοζαμίνης εφαρμόζεται πιο συχνά. Ωστόσο, κλινικές μελέτες δεν έχουν επιβεβαιώσει σημαντική διαφορά μεταξύ αυτής της θεραπείας και της χρήσης μόνο ενός από τους χονδροπροστατευτές.
Παρά τα προφανή οφέλη και την ασφάλεια, δεν μπορούν όλοι να θεραπεύσουν την αρθροπάθεια των αρθρώσεων με τέτοια φάρμακα λόγω του σχετικά υψηλού κόστους.
Το υαλουρονικό οξύ δεν είναι λιγότερο συχνό στη σύγχρονη ιατρική. Είναι μια μακρά αλυσίδα υδατανθράκων που παρέχει ελαστικότητα και ιξώδες στο αρθρικό υγρό. Οι μοναδικές ιδιότητες του υαλουρονίου ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τις καλές ιδιότητες ολίσθησης του υγρού της άρθρωσης.
Οι ενδοαρθρικές ενέσεις του φαρμάκου έχουν καλή επίδραση στην κατάσταση του σώματος, επειδή μελέτες έχουν δείξει ότι η αρθροπάθεια προκαλείται συχνά από τη μείωση της συγκέντρωσης του υαλουρονίου εντός της άρθρωσης και τη μείωση της αλυσίδας των μορίων του.